Al enige tijd ga ik als welzijnscoach langs bij een meneer van Italiaanse komaf. Er werd gevraagd of ik kon kijken of ik bij hem iets kon bereiken met inzet van muziek. Meneer had in het verleden zelf gitaar gespeeld en hij was lid van een koor geweest.
Ik zocht heel lang naar de juiste ingang, want muziek leek niet voor een passende reactie te zorgen. Daarom probeerde ik het op een andere manier en ging meer handelen in het moment om te kijken wat ik hem dan wel kon aanbieden. We bladerden samen door boeken en tekenden samen. Hierdoor bouwden we toch een band op. Mijn geluksmomentje kwam onlangs, toen ik een stukje zong uit de opera ‘Le nozze di Figaro’ van Mozart, in het Italiaans. Ja inderdaad, toch muziek! Meneer keek mij aan en legde zijn hoofd op mijn schouder. Daarna gaf hij mij als dank een kus op mijn wang.
Ik ben dankbaar dat ik bij Cicero deze momenten mag beleven. Iedere bewoner is uniek en soms moet je creatief zijn om te komen tot een geluksmomentje.