Vorig jaar gingen zes enthousiaste en deskundige, internationale zorgmedewerkers aan de slag als zorgprofessional binnen Cicero. Zij waren afkomstig uit verschillende landen binnen Europa, onder andere: Spanje, Portugal, Griekenland en Italië. Een van hen was Stavros Marinis. Hij kwam terecht op de afdeling Abeel van Schuttershof. Ondertussen werkt Stavros hier al een jaar en we willen graag weten hoe het hem is vergaan.
Stavros Marinis wilde vroeger al graag in het buitenland werken. Met de ontwikkelingen van de laatste jaren in Griekenland werd dat verlangen alleen maar groter. “En toen kwam deze kans, nadat ik mijn studie verpleegkunde had afgerond en een jaar in het ziekenhuis had gewerkt. Die kans heb ik met beide handen aangegrepen”, vertelt Stavros. “En gelukkig kon ik dat samen doen met mijn vriendin want ook zij werkt, net als ik, nu als verzorgende IG in de ouderenzorg in Limburg.”
Maar er ging wel wat aan vooraf: eerst gingen alle nieuwe medewerkers Nederlands leren. En met alle opgedane kennis begon Stavros in Schuttershof, waar hij niet alleen geconfronteerd werd met Nederlandse mensen, maar vooral Limburgse mensen. Stavros: “In het begin vond ik het wel lastig om Nederlands te spreken met de bewoners. Maar gelukkig hadden zij er geen moeite mee dat ik de taal toen nog niet zo goed sprak.” Ook Nel Lemmens-Bor (vervangend zorgmanager afdeling Abeel) moest wennen. “We hadden als team echt wel last van de taalbarrière”, vertelt ze. “En laten we eerlijk zijn, het Nederlands is ook lastig. En we hebben hier ook nog van doen met allerlei medisch taalgebruik als ‘MDO’ en ‘ZLP’. Hiervoor hebben de medewerkers nog een extra cursus gedaan.”
Stavros: “Wat vooral indruk maakte, was het warme welkom dat ik hier kreeg van collega’s en bewoners. Maar omdat er in Griekenland bijna geen zorgcentra zijn en ikzelf hiervoor alleen in het ziekenhuis heb gewerkt, had ik nog geen ervaring met oudere mensen op een PG-afdeling. Ook dat was wennen, maar ik vind het echt leuk en het is een goede plek om de taal onder de knie te krijgen. Als ik begonnen was in een ziekenhuis, zou dat veel te druk zijn geweest”, verzekert hij. Nel: “Ik zie ook vooruitgang, hij heeft zijn draai gevonden.
Stavros geeft toe dat hij Griekenland wel mist. “Maar dan gaat het niet om het mooie weer of het lekkere eten; ik mis mijn familie, mijn vrienden. Maar hé, je kunt niet alles hebben”, zegt hij lachend en vervolgt: “Ik heb hier bewust voor gekozen en ik maak hier ook vrienden. Bovendien, ik word binnenkort vader en de toekomst van ons gezin ligt echt in Nederland.”